دو نقطه نفس عمیق

ده دقیقهٔ آخر بازیه. همهٔ بازیکن‌ها به‌جز دروازه‌بان تو نیمهٔ حریفن. راستش اول فصل که برگهٔ قرار داد رو امضا می‌کردم، فکر نمی‌کردم اولین حضورم تو لیگ جزیره اینجوری بشه اما حالا نگرانی، زیبایی ومبلی رو در نظرم کوچیک کرده. تک و توک، ایستاده بازی رو نگاه می‌کنیم. از کادر فنی جدا می‌شم و می‌رم انتهای نیمکت کنار بچه‌ها. موقعیت‌های از دست رفته آه از نهادمون دارن بلند می‌کنن که بالاخره دفاع یه‌جا وا می‌ده و توپ، مماس دست‌های دروازه‌بان می‌ره سه‌کنج جا می‌گیره و من کلینزمن‌وار رکوردهای جهانی پرش ارتفاع رو بهبود می‌دم تا SUN سوژه برای تیتر «بانو در چمپیونزلیگ» فرداش داشته باشه.
نقطهٔ دوست‌داشتنی ده سال دیگر من!

پ.ن: به دعوت حریر بانو. اما شما می‌تونین بی می مست باشین و بی‌شراب شوریده، به عبارتی نزده برقصین؛ به عبارت دقیق‌تر بدون دعوت از آینده‌تون بنویسین.